Live Talk-Shows Café Route66 en Café de Witte Tekst: Ron Roumen.
Begin jaren ’90 van de vorige eeuw had ik net een carrière van 6 jaar bij het roemruchte Sirkeltheater afgesloten. Ik viel een beetje in een zwart gat daarna.
Samen met licht en geluidstechnicus Bert Impelmans deelde ik een bovenwoning aan de Paardestraat. De woning lag boven het café Route 66 van de iconische Lambert Horsmans. Lambert stond bekend als flamboyante artistiekeling en de eerste Sittardse cliniclown.
Het publiek van Route66 was geëngageerd en artistiek alternatief. Stadsgitarist en zanger Remco van de Vorst was er bijvoorbeeld onderdeel van het interieur en voorzag het café met enige regelmaat van een stukje live muziek.
Dat bracht me, samen met Bert, op het idee om van het kleine podium in de kroeg een live podium te maken. Op de nationale TV was het programma RUR van Jan Lenferink een enorme kijkhit en we besloten iets dergelijks naar Sittard te halen.
Zonder enige journalistieke ervaring maar met een enorme dosis enthousiasme gingen we aan de slag. In een tijd zonder internet of mobiele telefoon was dat geen sinecure.
Aangezien we boven het café van Lambert Horsmans woonde hadden we met de locatiehouder een korte lijn. Lambert was enthousiast en bovendien makkelijk in de omgang. Hij vond alles prima. Zo werd onze bovenwoning tevens de redactie van de eerste Sittardse Live Talkshows. We bedachten spraakmakende onderwerpen en zochten daar tot de verbeelding sprekende gasten bij. Zo herinner ik me tafelgesprekken met één van de eerste Aidspatiënten in Limburg en vertegenwoordigers van de GGD.
Na een ‘redactievergadering’ die we zelf bestempelde als ‘Zittesj ouwhoere’ kwamen we op het idee om een gepensioneerde prostituee te interviewen. Uiteindelijk vonden we die via nachtclub St.Tropez op de Sittardse Putstraat. Omdat het spraakmakend moest zijn deed ik dat bewuste interview vanuit het bed van Bert dat voor de gelegenheid naar het kleine podium van de kroeg was verhuisd.
Inmiddels was mijn toenmalige vriendin Tamara Maessen toegevoegd aan de redactie en zij vervulde de rol van productieleidster. Overigens ook zonder enige ervaring.
Samen met Tamara toog ik naar Amsterdam om afspraken te maken voor een optreden van de iconische Majoor Bosshardt van het Leger des Heils.
Ik zie mezelf met Tamara nog de steile trap aan de Oudezijds Voorburgwal aldaar opklimmen waar de Majoor destijds woonde. Als we koffie wilde moesten we die even zetten in haar rommelige en kleine keuken. De Majoor was namelijk herstellende van een arm breuk en had maar 1 arm operationeel. Terwijl Tamara koffie zette had ik een gesprek met de Majoor en ik wist haar over te halen om naar Sittard af te reizen.
Na veel heen en weer gesprekken en afspraken hadden we een deal. De Majoor kwam naar Sittard en café Route66 puilde die avond uit. De tapkraan van Lambert Horsmans had nog nooit zo hard gedraaid. De Live Talkshows kregen vorm en inmiddels hadden we via via ook filmmaker Tjeu de Heus betrokken. Hij filmde met een professionele ploeg cameramensen elke editie van dit café evenement. Dankzij Tjeu de Heus en zijn team zijn de een aantal beelden van weleer bewaard gebleven.
. Er volgde steeds meer Talkshows. Ik ontving o.a. de beide Burgemeester van de toen nog gescheiden steden Sittard en Geleen. Hans Lurvink en Jaqcues Tonnaer plaatse ik in een soort kippenren om te praten over de rivaliteit van beide steden en de op handen zijnde fusie.
Ook de uitzending over de bevrijding van Sittard in september 1944 was een enorm succes.
Ik had ooggetuigen gevonden die bereid waren hun ervaringen live voor publiek te delen.
Ik verbond het verleden van Sittard toen al aan het heden van de kleine stad. Met nauwelijks financiële middelen maar met een enorme drive om het uitgaansleven in de stad een upgrade te geven. Ik denk dat dat voor velen best gelukt is. De decors waren gemaakt van papier en karton. Bert had nog wat aftandse theaterlampen liggen en de muziek kwam uit de installatie die Lambert Horsmans voorhanden had.
Soms waren er ook live muziekoptredens. Niet alleen van stadszanger Remco van de Vorst maar ook van een uitbundige travestie-act die we ergens uit Heerlen vandaan gehaald hadden.
Die avond herinner me als geen ander. Na de aankondiging in de plaatselijke pers was die avond het café té klein voor het toegestroomd publiek. Lambert besloot de schuifpui van de kroeg open te gooien en zijn kroeg in het smalste gedeelte van de Paardestraat met enkele vierkante meters te vergroten. Glitter, glamour en travestie in Sittard. Het was baanbrekend.
Ik had na 8 of 9 afleveringen nog 1 wens. Een live interview met Mary Servaes, de Zangeres zonder Naam die ik enorm bewonderde door haar vakmanschap in haar genre.
Wederom samen met Tamara toog ik naar haar toe. Ze vierde haar 75e verjaardag in Stramproy.
Toevallig ook het dorp waar mijn eigen moeder geboren was, dus ik kende de weg daar een beetje. Ik had een voorgesprek met Mary Servaes maar haar toenmalige manager zat als een havik op haar agenda en bovenal op haar gage. Die was onbetaalbaar voor ons en ik moest mijn wens laten varen. Dat was ook zo bij gasten als Sonja Barend waarmee ik contact zocht en Kees van Kooten en Wim de Bie die destijds hoogtijdagen vierden met programma’s als Keek op de Week van het Simplistisch Verbond. Uiteindelijk is de serie Live Talkshows een waardevolle en bovendien beeldbepalend evenement geweest voor de tijd waarin het zich afspeelde.
Tjonge … nu ik sommige beelden terugzie uit het archief van Tjeu de Heus gaan mijn gedachten terug naar een tijd waarin alles zo eenvoudig was. Geld was géén issue omdat we het niet hadden. Communicatie vond ter plekke plaats omdat internet niet bestond. We keken elkaar in de ogen en voelde het enthousiasme. We hadden een visie. Iedereen werkte spontaan en vrijwillig mee. Iedereen had behoefte aan reuring in de stad. En die reuring hebben we gebracht. Ik, Tamara, Bert en de ploeg van Tjeu de Heus die door de videoverslagen dat idiote idee tot een succes maakte.
Ron Roumen.